Duisternis.

Duisternis en totale stilte.

Dat is het waar Marco Borsatan in wakker wordt. Hij opent de ogen en ziet niks. Hij hoort ook niks. Niet eens zijn eigen adem. Niet eens zijn eigen hart. Onder de grond ligt hij, in zijn kist. En hij kan niets anders dan wachten. Maar hij wil niet wachten. Hij is woest. Zo is hij nu eenmaal.

.

Hij wil rocken! Zingen, zuipen en het publiek vermaken. En nu ligt hij hier, in het diepe, diepe duister. Marco Borsatan zet het op het een vloeken. Hij balt zijn vuisten. En hij ligt er nog tot 26 februari. Dan eindelijk worden hij en zijn medepatatjemetalaars uit de grond getrokken met een lier en worden er net zolang elektrische schokken toegediend totdat ze weer een beetje kunnen staan en rondlopen. Dan worden ze in de auto gegooid en vervoerd naar Venray, alwaar ze een zootje feestgangers kunnen gaan vermaken. En dan pas begint het bloed te lopen door de verweerde aderen van de rockende ondoden. Dan pas begint hun dode hart weder te kloppen en de slagaders te pulseren. Dan stroomt het libido zo van het podium af het publiek in, dat aangestoken wordt door de onkuise hitsigheid van de stoere metalrockers tevens annex cq Ruiters van den Apocalyps.

Ja, iedereen zal juichen en aanbidden en bier in liters tot zich nemen. Iedereen en hun moeders en hun sherry en jenevernippende oudtantes zullen de Metalen Ruiters toejuichen en wensen dat hun favoriet hen een blik waardig gunt.

Maar nu nog niet. Nu ziet niemand hem. Niemand hoort hem vloeken en schelden.

Ja, misschien kan iemand die langs het vergeten kerkhofje loopt hem horen. Maar voor hen is het een geluid dat van onder de grond komt en heel gedempt klinkt. Zij doen dan voor zichzelf net of ze het niet gehoord hebben en lopen gehaast door.

Maar op 26 februari ... Ja, dan ...

Dan pakken we jullie!

Plaats van de misdaad: Het Podium

Datum en tijd van handelen: 26 februari 2005, ongeveer 22:00u

Bijzonderheden: Dit is tevens de langverwachte CD-presentatie. In het voorprogramma speelt 'Puch Maxi'