De Patatten van Metaal willen nog weleens ver over de grenzen van hun thuisbasis Brabant wagen. Niet dat zij dat met plezier ende jolijt doen, maar ze doen het toch. En als ze dan ter plekke zijn om een volvette roksjoo weg te geven dan geven ze hem van jetje ook.

Met Wijhe net zo, met dit verschil dat er ook nog een hele rit door het prachtige Achterland van Denemarken of hoe heet die provinice afgelegd moest worden, inclusief een rit met het pondje. Dat vonden ze toch wel mooi, die jongens. "Op zo'n mooie blauwe boot heb ik nog nooit gezeten," aldus een blije Marco Borsatan.

Welgemoed traden de Patatje Metaljongens aan op het podium in café de Oranjerie. Hun gemoed was een beetje getemperd door het feit dat er nog geen dertig man in het hele café stonden, maar dat was al spoedig vergeten. Ze brachten zichzelve in een staat van verrukking door de prachtigste nederpopliedjes ten gehore te brengen verklonken tot metalsongs.

En de mensen die er waren (dertig in getal, dus), zij vonden het ook allemaal mooi. Het regende complimenten. Maar ... Er was ook een maar. Er waren bijna geen vrouwen. Er waren er maar vier! Het is ook leuk om voor de heren te spelen. Yeehaw en tralala. Maar voor de ladies, tja, ergens doe je het ook voor de ladies. Maar dat bewaren we dan maar voor een andere keer.

Na gedane zaken -en dat houdt ook in ferme hoeveelheden bier tot zich nemen- verlieten de Patatjes het pand en zij begaven zich weer zuidwaerts, naar de Brabantse Heimat.