Patatje Metal kwam, zag en overwon. Zo kan uw chroniqueur het avondje Patatje Metal in de JC Todo te Best wel omschrijven.
Echter, de voortekenen zagen er niet best uit, zowel zanger Marco Borsatan als gitarist Het Beest leden aan een onbekende ziekte, dewelke Het Beest ontoerekeningsvatbaar maakte en Marco geel van huidskleur en ziek en misselijk. Die gekke Marco ging nog van de weeromstuit Grieks praten. Gekker moest het niet worden.
Terwijl de Patatjes zich moed aan het indrinken waren, werd het publiek opgewarmd door de band Squirt, die zeer verdienstelijk mooie rockliederen ten gehore bracht. Zeer puik gebracht met allerlei tempowisselingen. Eén van de gitaristen was zelfs zo stoer om een Patatje Metal-shirt te dragen. Dat typeert hem als een zeer kundige en waardige gitarist. Maar ... ik dwaal af. Nu eens niet over meiden en hoe zij koortsige liefdesdromen over Patatje Metal hebben, maar over een andere band.
De door ziekte geplaagde Patatje Metalaars kropen het podium op en Marco Borsatan werd uit zijn doodskist gekatapulteerd.

En vanaf seconde 1, toen de Patatjes Métales hun eerste snaar aansloegen, de eerste noot uit hunne keel stieten en de drumknoet van Dennie Antichristian voor de eersten maal zijn drum vel beroerde, begon het bloed te stromen en was het gedaan met ziekte of enige gedachte daaraan.
De overwegende gedachte was natuurlijk rocken en daarbij rockenjagen.
De aanwezige jeugdige rockers gingen uit hun gezamenlijke dak bij die onverwacht harde tonen die voortkwamen uit het Patatje Metal-ensemble. Zij gingen als een stel woestelingen  tekeer in de spontaan gevormde snakepit.

Anderen waren bijvoorbeeld in trance en stonden met vochtige ogen te kijken naar de spookachtige doch juist zeer aanwezige verschijningen van Marco Borsatan en de zijnen. Ja, want die Marco, voorman en slavendrijver der Patatje Metals, hij was zijn ziekte rap te boven gekomen en zat nu grappen ende kwinkslagen met het publiek te maken.
Toen de grappenmakerij afgelopen was en het was tijd voor een gevoelig ende serieus nummer, te weten 'zeg maar niets meer' van André Hazes, wisten de Patatjes werkelijk een gevoelige snaar te raken en één of meer dames tot tranen te roeren.
Toen de gehele rockshow bijna ten einde was vond Rammstein Shaffy inspiratie bij zichzelve en ging spontaan Theo Maassens "Lauwe Pis" ten beste geven. Er gebeuren altijd van allerlei rare dingen als de Patatjes optreden maar een spontane en voortdurende polonaise is toch heel zeldzaam.
Maar toen was op een gegeven moment de rock-koek toch tot de laatste kruimel opgepeuzeld en bliezen de Patatjes de aftocht.
In hun kamer werden zij bedolven onder gore praat en oneerbare voorstellen gemaakt door talloze groupies. Zij konden niet anders dan, zoals de Amerikanen zeggen, put their money where their mouth is. Behalve dan dat het geen "money" betrof en dat het ook niet om hun eigen "mouth" ging.