Carnaval gaat aan de Udenaren geenszins ongewis voorbij. Zij dossen zich mooi uit, bijvoorbeeld als non of pater of als een bekende filmfiguur (uw Chroniqueur zag Jack Sparrow voorbijkomen). Dat is allemaal heel mooi ende prachtig. Helemaal als zij hun ouders voorliegen en zeggen dat zij zich ongans gaan zuipen en gaan lopen bekken met het eerste de beste exemplaar van het andere geslacht dat ze tegenkomen in een aftandse kroeg.
Hun ouders zijn dan gerustgesteld. In werkelijkheid gingen ze naar een Patatje Metalconcert waar die maniakale Marco Borsatan zijn onheilige scepter zwaait.

De Udenaren waren getuige van een fantastische rockshow zoals die alleen ten beste gegeven kan worden door die uit de cirkel des levens verstotene rockgiganten. Zo zagen zij de smartlappen en blije nederpopdeuntjes nooit vermetald worden. Een wereld ging voor hen open. Een wereld die tegelijk gruwelijk en wonderschoon is. Ik draaf een beetje door. Ik heb het daarbij nochtans niet eens over karig verpakt tietwerk gehad.

Over tietwerk gesproken ... Marco Borsatans lievelingsgroupie was er ook weer. En hoe stoer ende manhaftig Marco Borsatan ook is, hij is niet bestand tegen heur poezelige geknipper met de ogen. Dus Die Marco Borsatan waren we kwijt voor de tijdspanne van laten we zeggen een half uur. Say no more ...

Rammstein Shaffy's lievelingsgroupie was er ook, maar die was ook voor de tijdspanne van laten we zeggen pak hem beet een half uur pleiten. Zo niet Rammstein Shaffy en zo wel Grad Demön.
Pak hem beet ... Snappen jullie wel.

Ik mag van mijn tante Marga geen gore dingen meer op de site zetten.
Dus ik vertel niet wat Gradje allemaal heeft uitgespookt met die tsjik.

En verder vertel ik ook niet meer hoe het was. Het was gewoon geweldig gaaf. Een superrockfeest. En je had er gewoon bij moeten zijn. Dus als ze van PM nog een keer komen optreden in de buurt: Grijp die schwans ... eh kans.