19 maart 2011, Van uw Chroniqueur. Pa, Tatje en de evenzovaak genoemde Metals zijn woestelingen en criminele gekken. Zij kennen geen morele wetten. Toch spenderen zij uren voor de spiegel om er zo mooi mogelijk uit te zien. Dit met het enkele doel om de tsjiks in het publiek voor zich te winnen. Ook brengen zij kilo's cocaïne mee naar een optreden met hetzelfde oogmerk. Dat klinkt allemaal heel lux, heer Chroniqueur, hoor ik u, websurfer, al zeggen. Maar het gaat door. De Patatjes vinden zich altijd in alles het beste en meestentijds zijn zij ook in alles het beste. Ook bijvoorbeeld in het bakken en koken, maar bijvoorbeeld ook in straatgevechten. Zij winnen altijd. Ik wijd uit, maar enkel en alleen omdat het gratis is. Zij beuken er als razenden op los, maar het is reuzegemakkelijk om een zielige straatrover in elkaar te beuken als je zelf een halve machine bent. Of 85% machine, zoals Dennie Antichristian. Dit terzijde. Maar Rammstein Shaffy en Het Beest waren op de betreffende avond, waar deze review over handelt, zo onder de indruk van een andere guitaarspeler, genaamd Marcel Coenen, zo onder de indruk dat ze hun gitaar nog net niet in de hoek smeten om er nooit meer op te spelen. Ze herpakten zich gelukkig en gaven een fantastische show ten beste. De Patatjes lieten een onvergetelijke indruk achter alsmede veel gebroken vrouwenharten. En lege zakken waar eerst de cocaïne in had gezeten.

Het strekt de Patattekes tot grote blijdschap te mogen optreden in een schuur. Drie van hen zijn immers geboren in een schuur en opgevoed door de wolven.
De avond begon al goed met overheerlijke hamburgers en de toon was gezet. Welke toon dan wel niet? A-sus-4 zou ik zo denken.
Dit optreden was op een veiling gewonnen door iemand die zeer begaan was met het aidswezen en daarom voor al zijn vrienden en vriendinnen de schuur en de artisten ter beschikking had gesteld. Dit strekte de Patattekes andermaal tot grote blijdschap omdat twee van hen, in hun jonge jaren hun lichaam te veil moesten aanbieden aan steenrijke dames, die hen dan voedsel gaven en onderdak. Maar dat was vroeger. In het heden zijn ze dus zelf schatrijk. Puissant rijk noemen ze dat, naar de rijke koning Puissant. Ik begin danig uit de nek te kletsen. Jammer is dat. Ik zal proberen me te concentreren.
De Patatjes dus, een schuur vol met boerenjongens en nauwelijks aangeklede blozende boerinnekes.
Ze keken de eerste paar noten de kat nog uit de boom, maar spoedig was het hek van de dam en de shirts van het lijf. Alles wat los en vast zat werd overgoten met bier en er verdween ook nog wat in de kelen van de toeschouwers. Ik zal er niet om liegen: Er verdween ook heel veel bier in de kelen van de Patatje Metalaars. Lekker!
Er werd gerockt en gerolld en genoten daar in Scherpenzeel. Na het optreden was het nog gezellig tot diep in de nacht. Een topavondje daar in Scherpenzeel!

 9 oktober 2010, De Biebob (Vosselaar), Van uw verslaggever. Nadat de allerschoonste op het gebied van rockprinsessen was gekozen was het in de Biebob tijd om naar Patatje Metal te luisteren. En te kijken. En blijkbaar om elk lied van het begin tot het eind mee te zingen. Zonder gêne! Zo deden de Belgen het. Jazeker, de Patatten der Metaal (de in harnas gehulde ridders ende herauten van de duisternis) waren de grens overgestoken om daar de metal te verkondigen. Nu hoeft er niks verkondigd te worden in de Biebob, omdat dat al het sanctum sanctorum in de Belgische Republiek is wat betreft de metal. Koninkrijk bedoel ik. Ook lusten de Belgen graag bier, dat is weinig verrassende materie, wat uw Chroniqueur betreft. Maar dat het daar zo ongeveer bij de hectoliter werd weggeklokt, dat was wel bijzonder. Waar laten ze het? Dit terzijde.
De Metalen patatridders rockten en feestten alsof de morgen niet kwam. Ook hadden ze een Belgische hit van K3 in het metalliaans vertaald: Toveren. Daar waren ze blij mee. Iedereen zong mee. (De waarheid van dit gegeven valt te betwisten).
Hoe kan ik het het toch allemaal onder woorden brengen, lezer. Het was een gezellig en heet feest. Volgende keer zelf komen. Niet bang zijn voor metalheads!

Slagharen, 25 september 2010, van uw Chroniqueur. Als uw Chroniqueur de pen oppakt om op te tekenen hoe het Patatje Metal verging de avond ervoor, is het de ochtend erna. Wat er over is van de show zijn alleen nog tuterende oren, verbrouwereerde jonge meiden en ongeruste ouders. De Patatjes van Metaal hebben elk luisterend oor uitgewoond en elk van de aanwezige chicks (vanaf de fuckgerechtigde leeftijd tot over de honderd jaar) helemaal geseksereerd.
En nu lopen ze daar over het terrein met tranen in de ogen en de handen in de broek. Een gekkenhuis was het.
De Patatjes van Metaal hebben ook nog eens een baas, een manager, hun papa. Deze heet Bennie Rijman en deze charmeert de chicks, mede omdat hij de grote Patatje Metal-limousine bestuurt. Deze was hij aan het fotograferen toen er mooie meiden op hem afkwamen, die graag op de kiek genomen wilden worden. (Hoe u deze zin wilt lezen is aan u, lezer.)
Dat mocht en werd gedaan. Maar toen kwamen er 5 illustere figuren, die er als normale burgers uitzagen. Zij claimden Patatje Metal te zijn. Woehahahahahahahaha zei Bennie Rijman, want die weet heel goed hoe de Patatje Metalaars eruit zien. En dit waren de schoenenpoetsers van de roadies. Maar toch mochten zij op de foto omdat Bennie goedhartig. (ik schreef bijna op: goedharig). Als dat Freudiaans is, hoe zie ik d'n bennie dan? Als een harig typje? But I digress. Dat doe ik wel vaker. Maar nu roep ik het een halt toe. Dus, Bennie, groupies, roadies.
Was de show ook nog tof? Jaaaaaah, Marco Borsatan zong zwoel en onwederstaanbaar de prachtige nederpopklassiekers, Dennie hakte op zijn drumstel alsof hij deze wilde ombrengen, Nico Haat sloeg de snaren van zijn basgitaar aan alsof het slagaderen waren die hij met één zwiep van het plectrum wilde doorsnijden. Het Beest gitareerde alsof het het wereldkampioenschap masturberen was en Rammstein Shaffy was zo vingervlug zijn gitaar aan het bepotelen dat deze klaarkwam. AMEN!

Hoogland, 21 augustus 2010, van uw Chroniqueur. Boem pats boem pats, zo gaan de trommels van Dennie Antichrstiaan. Zo ook in het altijd pittoreske Hoogland, waar de brute Patatje Metalaars waren aangetreden om op te treden. De Hooglanders wisten van niks daar en dachten dat het wel goed zou komen ondanks de talrijke waarschuwingen, op deze website verspreid.
Op een bepaalde manier kwam het ook goed. Het werd een tof feest dat eenieder nog lang zal heugen. Niet alleen ging de drums van je boem pats boem pats, de bassen gingen van je brommelebrom, de gitaars van je braaaauw en de zangkeel van Marco Borsato ging van heeeuj heeuj heeuj!
Hij was daar zo dorstig van geworden dat hij gaarne wou thee drinken. Neeneeneee hoor ik u al roepen, hij wou bier, want dat lusten ze alleen maar bij de Patatjes van Metaal en voor al het andere zijn ze allergisch. Dus kwamen er allemaal intelligente menschen uit het publiek de Metalen Messias van drank voorzien. Hiervoor was hij innig dankbaar.
De avond verliep zoals zovele rockavonden. Er werd gezopen dat het een aard had en er werd waanzinnig van de prachtige muziek genoten. Toen de laatste tonen waren verstomd dromden de groupies bij de artiestenruimten en zij sloegen en trapten elkaar. Zo zijn die groupies. (Dit laatste berust niet echt op ware feiten, maar meer op de oververhitte en verwarde voorstelling die uw Chroniqueur van bepaalde zaken heeft. Dit geheel terzijde).
Het was prachtig en voor wie er bij waren: Volgende keer weer! Voor wie er niet bij waren: Losert!