De Patatje Metalaars zijn een stoer en ruig volk. Zoals soldaten, die onder de wapenen zijn, hebben zij hunne wapenen der muziek immer bij zich. Zij zijn trots en stoer en begeven zich lachend en praatjes makend op het podium.

Ziet u, lezer, het al voor zich dat soldaten lachen en praatjes makend zich naar een veldslag begeven, waarbij zij wellicht het leven zullen laten?
Neen, luidt het antwoord. Hunne gezichten staan strak en het koude zweet druppelt omlaag langs hun slapen. Maar zo niet bij de Patatjes van Metaal. De mensen in de zaal zijn immers hun vrienden en zij sluiten hen als het ware in hun armen. En daarna voeren zij hen mede middels hun prachtige, zij het luide en vreemde muziek.

Zo ook in Helden, waar zij voor een derde keer stonden.
En het was andermaal een show zoals alleen de Patatje Metalaars kunnen verzorgen. Vol pathos, vuur en passie.

Read more: Showreview: PM in Helden

Na een redelijk lange periode van stilte en bezinning (minus de bezinning) was het tijd voor de Patatjes om zich andermaal te doen gelden in een duuster zaaltje in Heeswijk-Dinther. Het was de vurige vuurdoop voor nieuwkomer Grad Demön. Het was even aftasten in het begin voor Gradje. Niet het bassen, nee dat had hij wel onder de knie. Het was meer de bulk aan groupies die waren meegekomen die hij aan het aftasten was. De ware Patatje Metalaar doet zich hier al gelden!

Zoals te doen gebruikelijk zetten de Patatjes de ganse zaal in vuur en vlam (overdrachtelijk gezien) en rockten dat het een aars had. Bedoel ik daar niet 'aard'? Nee!

De aanwezigen werden tot tranen gedrongen, sommigen omdat de metalen helden zo onbereikbaar voor hen waren terwijl zij toch zo van hen hielden en anderen omdat zijn beseften dat zij nooit zo bruut op een trommel zouden kunnen hakken als Dennie Antichristian.

Het meest apegaapten de chicks toch naar die mededogenloze metalgod Marco Borsatan. Hun ogen en slipjes werden nat bij het aanschouwen van hun in leder gestoken idool. De zever droop van hun overbeet zo op hun kinnebakkes en hup in hun décolleté. (Oh ja, we zijn weer thuis, hoor.)
Lekten zij bij elkander de zever weer zo uit hun décolleté's om Marco Borsatan te behagen?
Dat is wel waarschijnlijk maar valt buiten de scope van deze showbespreking.

Midden in de show viel ineens het licht uit. De stoppen waren geslagen of zoiets. Ze konden gewoon die high octane hoog voltage Patatje Metalaars niet aan. Is ook niet de eerste keer.
 

Read more: Showreview: PM in Heeswijk-Dinther

Tja jongens, dan was het daar toch: Het afscheid van Vader Macabraham. Het werd een emotioneel afscheid. Geilheil is namelijk ook een emotie. Vader Macabraham stond heel geil naar al die chicks te kijken die voor zijn neus stonden. En die op hun beurt weer geil naar Marco Borsatan aan het staren waren. Vader Macabraham werd alleen aangestaard door een gaye meneer.
Dus tja, zo staan de zaken ervoor. Ik val maar gelijk met de deur in huis. Recht op de man af, zonder omwegen. Het moet gezegd worden: Het was weer een retestrak superfeest met de Patatjes. Maar wel één met een ondertoon van droefenis. Vader Macabraham, die een optreden altijd zo mooi weet op te pimpen met vals gezang en mooie dansjes, gaat er voor een lange poos tussenuit. Hij moet naar de sekskliniek, alwaar ze zijn bloed zullen aftappen om er viagra-pillen van te maken. Derhalve zullen Het Beest, Marco Borsatan, Dennie Antichristian en Rammstein Shaffy uit moeten zien naar een nieuwe jongen, die zij in de gelederen kunnen opnemen. Eentje die dan wel knotsgek is, maar ook een aardig mopje moet kunnen bassen. Maar dat is toekomstmuziek.

Eerst waren we nog een terugblik aan het werpen op dat , zoals reeds eerder aangegeven, zeer emotionele afscheidsconcert. De Patatjes hadden een niet al te beste start, want achter de schermen ging er vanalles mis. Maar de sjoo mast go on, zoals Céline Dion altijd weet te zingen. Oh neen, Lezer, zij zingt heel andere dingen. Wisten jullie trouwens dat ze Canadees is, maar wel een keer is uitgekomen voor Zwitserland op het  Eurovisie Songfestival? Maar ik zit hier godsgruwelijk af te dwalen. En niet eens over seks, tenzij je seks met Céline Dion wilt hebben, wat ik afraad.

Ergo ... afscheid ... triest ... wijven ... rockmuziek ... gaaf ... Wat kan uw Chroniqueur nog meer vermelden? Het was gewoon gaaf en de volgende keer moet u er zelf maar bij zijn! 

Patatje Metal is FANTASTISCH. Die immer blijmoedige Het Beest begon deze rechtdoorzeeë slogan zoveel jaren geleden, op teevee nog wel. En telkenmale weten de Patatjes dit weder te bewaardheiden. Is dit allemaal echt Nederlands vraagt u zich af? Nee ik laat me niet afleiden. Gullie wilt weten hoe het in Nijmegen was?
In één woord FANTASTISCH. Alles klopte aan deze avond. Een plein vol met mensen, alle muziekinstrumenten bijna helemaal heel. De instrumentalisten allemaal in staat van alerte waanzinnigheid door overmatige drugs-inname en Marco Borsatan in de wolken omdat hij net een onnavolgbare seksuele prestatie had voltrokken betrekking hebbende op twee groupies. Ik zal er niet over uitweiden, maar u dient gecombineerde kennis te hebben van quantumfysica en pornografische acrobatiek voor gevorderden om daar enige chocola van te maken. Maar ik ben hier weer lustig af aan het slaan in het pad der afdwaling. Rap terug naar het lichtende pad der waarheid ende het verloop der dingen die die avond hebben plaats gevonden. In de juiste volgorde. Zo'n ambtenarentaal verwachten jullie niet van mij, hè, jongens?
De voortekenen waren al goed, het was warm weder, en iedereen had vrij. Het optreden vond plaats tijdens een hele reeks van feestelijkheden in het kader van de wandelvierdaagse. Hoewel iedereen die ook maar enige reeks stappen van betekenis had gezet reeds oververmoeid en uitgeput in zijn bedje lag. Al dan niet met zijn of haar benen omhoog, want dat zie ik die wandelaars altijd doen.
Neenee, hier waren alleen de feestgangers bijeen vergaard en omdat we het over Nijmegen hebben, zitten daar meer dan gemiddeld, heel knappe tsjiks bij. Jongens daar gaan we weer hoor ik u, Frequente Bezoeker, al zeggen, maar zo is het nu eenmaal. Het is fijner rocken ten overstaande van mooie chiqs dan tegenover een stel lelijke typjes waar het geslacht niet noodzakelijkerwijs van te bepalen is. Ik ben gewoon eerlijk.

De rocksjoo nam zijn aanvang en stukje bij beetje werd het plein vol mensen samengesmeed door de dwingende en gezaghebbende Patatje Metal-voorman Marco Borsatan. Hij weet het publiek immer saamhorig te krijgen. Zo ook deze keer weer. Zij zongen mee en riepen op precies de juiste momenten de juiste dingen.

Read more: Showreview: PM op Nijmeegse wandelvierdaagse

In Lottum willen ze ook nog weleens een feestje geven en zaterdag 14 juli was het weder zover. Op het Weistock-festival waren allerlei mooie dingen te zien. Bijvoorbeeld die zeer getalenteerde jongen van Idols, hij kwam er een mooi lied zingen. Daarna was de Belgische rockformatie Nailpin aan de beurt, waarvan de zanger steeds een stroom meisjes met zich medevoerde. Waar hij zich niks van aan trok want hij had voor zichzelf een lellebel uit Belgie meegenomen, die tieten had, die alleszins een prijs verdienden. En ook had zij een alleraardigst hondje. Ik hoor u al zo'n beetje in mijn oortje hijgen van: En hoe zat het dan met de Patatje Metalaars en hoe ging hun show? Een moment geduld, zeg ik dan, gewaardeerde Patatje Metalvrind.

De Patatjes deden wel een show, maar de show werd pas echt gestolen door de tientallen aanlokkelijke jonge vrouwen die zich op het festivalterrein hadden verzameld. De ogen rolden bij uw Chroniqueur bijkans uit hun kassen. Niet echt natuurlijk. Figuurlijk. Ze moesten natuurlijk zoveel mogelijk het zwijgen worden opgelegd. Dat kan op diverse manieren. Ik dwaal echt af.

Read more: Showreview: PM op Weistock